Een lang gekoesterde wens ging eindelijk in vervulling: het beklimmen van één van de beroemdste wielercols. Als je aan dé Tour de France denkt, dan denk je aan de Avenue des Champs-Élyséese, aan de maillot jaune, aan de Tourmalet én aan de Col du Galibier. In 1911 werd de Galibier voor het eerst beklommen in de Tour en inmiddels is deze col al ruim 60 keer opgenomen in de belangrijkste wielerronde.
De klim
Op 10 augustus was het zover. ’s Morgens om 10 uur parkeerde ik mijn auto op een parkeerplaats in Saint-Michel-de-Maurienne. Een rustig dorpje in het dal aan de noordzijde van de berg. De klim van de Galibier bestaat uit twee delen. Tenminste, vanuit de noordzijde bezien. In feite beklim je eerst de Télégraphe. Dan daal je een stukje af richting Valoire. En vanuit Valoire gaat de weg verder richting de Col du Galibier. Dat was ook het plan van de dag: even warm fietsen en daarna direct de berg op.
Het is een bijzonder gevoel het beklimmen van zo’n hoge berg. Aan de voet weet ik het al. Ik ga afzien, flink nog wel. Het wordt zeker twee uur klimmen. Niet even de benen ontspannen maar continue druk blijven zetten op de pedalen. Ja, ik kan even stoppen met trappen, maar dan sta ik stil. Wil ik omhoog? Wil ik naar de top? Dan moet ik de trappers rond laten gaan.
Het is ook genieten. Ondanks de inspanning (of misschien wel juist daardoor) kom je in een flow. Je zit in je eigen cocon. Langzaam beweeg ik me door het schitterende landschap. Eerst zijn het de bossen en volg ik de weg die langzaam omhoog slingert tussen de bomen. Maar steeds meer verandert het landschap. Minder bomen, meer gras en steen. Rotspartijen en kleine bergstroompjes zie ik om je heen. De zon brand. M’n armen en benen glimmen in de zon door het dunne laagje vocht op mijn huid. Het is warm, maar de wind geeft het lichaam toch wat verkoeling. En hoe hoger het gaat, hoe meer de temperatuur daalt. In het dal liep het kwik al richting de 30 graden, maar hier daalt ie verder en verder.
Alleen, maar niet alleen
Ik ben niet de enige onderweg. Voor en achter me kruipen lichamen op een fiets tegen de berg omhoog. Motoren en auto’s passeren in een flits. Maar de fietsende lichamen maken onderdeel uit van het zich langzaam veranderende decor. Alsof we allemaal in een toneelspel zitten. Zonder te praten, maar wel precies weten waar we met z’n allen mee bezig zijn. We communiceren niet verbaal, maar we begrijpen elkaar. Een knikje bij het passeren. Even bij elkaar in het wiel kruipen. Elkaars lichaamstaal lezen. De één kruipt wat sneller dan de ander. Ieder in zijn eigen tempo. Maar samen vormen we één spel: het bedwingen van de berg.
Soms wordt er even aangehaakt. Even bij die ander in het wiel. Groepjes fietsers vormen zich om enkele bochten later weer te verworden tot een paar losse individuen. Ieder rijdt zijn eigen tempo. Soms even versnellen, dan weer even op adem komen. Misschien net een paar trappen te veel gegeven.
Op de top
En boven. Daar is het koud. Het windjack gaat aan. Maar boven is het ook druk. De bijeenkomst van overwinnaars. Iedereen nog steeds een beetje in zijn of haar eigen wereldje gekeerd na een inspanning van twee uur. Sommigen nog wat langer. Foto’s worden gemaakt met de trofée der overwinning: het bord op de top van de Galibier. Het hoogste stukje asfalt op de D902 is bereikt. Twee duizend en zeshonderdtweeënveertig meter boven zeeniveau. En ongeveer 2.000 meter boven de plek waar ik ruim twee uur geleden ben vertrokken.
Ik heb het gehaald. Ik ben op de illustere plek waar zoveel fietsers – van amateurs tot profs – graag willen komen. Niet vanwege de reis er naartoe, maar vanwege de bestemming. En toch. Toch is het die reis er naartoe die het figuurlijk hoogtepunt vormt van het letterlijke hoogtepunt dat ik nu heb bereikt. Dit is schitterend.
En nu. Nu ga ik terug. Omlaag. Zoals de auto’s en motoren voorbij flitsen, zo flits ik door het schitterende landschap terug naar het dal.